Helena

Xa chegáramos, a casa nova. Ou máis ben vella, a casa da bisavoa Helenna. Vista dende fóra parecía que caería a cachos coa máis lixeira brisa. Suspirei, meus pais crían que necesitaba novos aires, todo porque suspendera varias materias. Saín do coche enfadada. Que dous meses me esperaban.

Cada paso que daba no chan de madeira vella cruxía, os mobles estaban cubertos por sabas que no seu tempo serían brancas, pero agora estaban cubertas por unha grosa capa de sucidade. Miña nai empezou a retiralas facendo que unha nube de po nos atacara sen piedade.

- ¡Mamá!- conseguín gritar entre toses - ¡Avisa antes de facer iso para que poidamos fuxir!

- Non sexas choromicas, Helena, só é po. Vai arriba, o teu cuarto é o do final do corredor, comeza a limpalo.

Como ben advertistes, si, chámome Helena, en honor á miña bisavoa. A avoa Carmen fora moi insistente segundo a miña nai para que se me puxera ese nome, só Deus saberá porqué. A bisavoa era unha escritora de gran renome na II Guerra Mundial, unha das preferidas dos nazis. Por iso nunca alardeaba dela, aínda que as súas obras eran magníficas, fora partidaria das matanzas de Hitler.

Subín as escaleiras intentando non apoiarme moito para non romper ningún chanzo e cheguei ó corredor. Foi alí cando escoitei o primeiro ruído, como o tic tic dun teclado pero máis forte. Quieta, concentreime en atopar a orixe dese balbordo, cada vez que me achegaba á porta da miña habitación máis forte era el barullo. Alarguei a man tremendo cara o pomo da porta.

- Tranquila Helena….
Sobresaltada dinme a volta, alguén murmurou detrás miña. Un calafrío percorreume as costas.
- Que non, é a miña imaxinación. É unha casa vella e por iso ocórrenseme estas cousas, Non hai nada detrás da porta.
Decidida, abrín a porta de golpe. Entrei cos ollos entreabertos. Pola fiestra filtrábanse uns poucos raios de sol iluminando partes da habitación. O po era dono de todo o que había alí, unha cama vella con dosel, un secreter acarunchado, un armario coas portas desencaixadas, unha ruína. Co susto esquecérame do estraño son de antes, pero unha vez dentro do dormitorio non se escoitaba nada máis que os berros da miña nai ó meu pai polos mobles. Apartei as cortinas e abrín a fiestra, para que entrara o aire fresco, ó asomarme vin unha señora mirando dende o xardín, directamente cara mín. O calafrío volveu e a muller sorriume.

- ¡Vaia habitación máis acolledora!- miña nai entrou a tropel no meu cuarto coas miñas cousas- veña, veña, non te quedes aí parada que hai moito que facer.

- ¿Quen é a señora que esta no xardín? –preguntei algo alarmada.

- ¿Quen?

- Esa … - cando saín á fiestra a señora xa non estaba – Debeu marchar, estaba aí, entre esas roseiras secas, sorriume.

- Debía ser algunha veciña, imos Helena, que a avoa vén nunha hora.

- Si, póñome a limpar agora.

Estrañada púxenme a limpar a fondo os desgraciados mobles. Ó intentar varrer debaixo da cama a vasoira chocou contra unha caixa. Arrastrándome, collín a caixa e saqueina do seu escondedoiro. Estaba pechada cun cadeado, pero estaba tan oxidado que cun golpe rompeu. Dentro, envolta nunha tela negra, había unha máquina de escribir, ó parecer moi antiga. Prendín ó portátil e busquei algo dela.

- Olympia no sei que Robust, modificada especialmente para engadir a tecla “SS” para o exército alemán. Xenial, teño entre as miñas mans a máquina de escribir da bisavoa. Entón este era o seu cuarto. Isto mellora por intres.

- ¡Helena! ¡a avoa está aquí! ¡Baixa agora mesmo!

- ¡Xa vou! – deixei a caixa aberta no chan y sacudíndome as mans baixei as escaleiras.

A avoa Carmen estaba sentada nunha das grandes butacas da entrada mentres contaba canto tempo facía que no pisaba esa casa.

- Miña nai dicía sempre que ela non abandonaría xamais esta casa, pero tivemos que marchar xa que non había traballo aquí. Ela enfermou pouco despois e Deus levouna. Aínda lembro mirala na habitación maldicindo esa máquina de escribir. – ó verme sorriu, sobresaltada lembroume á muller do xardín- Heleniña, cariño, que guapa estás, aínda que o po estea comodamente na túa cariña – fíxome un ademán para que me sentara ó seu carón . – Túa nai díxome que o teu cuarto é o do fondo.

- Si, falando desa máquina, atopeina, estaba debaixo da cama.

A avoa chiscoume un ollo.

- ¡Mira ti onde estaba! Miña nai pasou anos preguntándose onde a metera, porque ela xuraba que a levara... – dixo eufórica. Non entendía moi ben o seu estado de ánimo nese tema.

Tomamos uns refrescos e a avoa acompañoume á habitación.

- Helena, agarda, que o meu corpo non me responde como noutrora. – agarreina polo brazo e subimos os chanzos. – e ben, ¿Miráchela xa?

- ¿O que avoa?

- A túa bisavoa por suposto, a última vez que vin estaba entre as roseiras, esas que podes mirar dende o teu dormitorio. – soltoume mentres me miraba por enriba das lentes – Non te asustes, non che vai facer mal ningún, só quere coñecerte. Quere que quedes coa Olympia, a máquina de escribir, e que ti podas escribir nela cousas bonitas e alegres, non como ela tivo que facer. É o que máis a martirizaba, miña pobre.

- Avoa, ¿Como sabes que eu...? ¿como é posible? – xa estábamos no meu cuarto, a máquina de escribir xa non estaba no chan, senón enriba do secreter, lista para ser utilizada. Achegueime para vela mellor e descubrín papel nela. “ Este é o meu legado para ti xunto co meu nome. Dálle mellor uso do que eu lle din. Helenna.”

- Pero...- fun cara a fiestra e alí estaba ela, entre as roseiras, sorríndome.


Aquí os dejo mi relato corto que participó en el concurso da Cidade da Cultura de Santiago,es un poco cutre ya, pero bueno..xD está en gallego si lo queréis en castellano sin problema ;)