miércoles, 8 de febrero de 2012

Helena

Xa chegáramos, a casa nova. Ou máis ben vella, a casa da bisavoa Helenna. Vista dende fóra parecía que caería a cachos coa máis lixeira brisa. Suspirei, meus pais crían que necesitaba novos aires, todo porque suspendera varias materias. Saín do coche enfadada. Que dous meses me esperaban.

Cada paso que daba no chan de madeira vella cruxía, os mobles estaban cubertos por sabas que no seu tempo serían brancas, pero agora estaban cubertas por unha grosa capa de sucidade. Miña nai empezou a retiralas facendo que unha nube de po nos atacara sen piedade.

- ¡Mamá!- conseguín gritar entre toses - ¡Avisa antes de facer iso para que poidamos fuxir!

- Non sexas choromicas, Helena, só é po. Vai arriba, o teu cuarto é o do final do corredor, comeza a limpalo.

Como ben advertistes, si, chámome Helena, en honor á miña bisavoa. A avoa Carmen fora moi insistente segundo a miña nai para que se me puxera ese nome, só Deus saberá porqué. A bisavoa era unha escritora de gran renome na II Guerra Mundial, unha das preferidas dos nazis. Por iso nunca alardeaba dela, aínda que as súas obras eran magníficas, fora partidaria das matanzas de Hitler.

Subín as escaleiras intentando non apoiarme moito para non romper ningún chanzo e cheguei ó corredor. Foi alí cando escoitei o primeiro ruído, como o tic tic dun teclado pero máis forte. Quieta, concentreime en atopar a orixe dese balbordo, cada vez que me achegaba á porta da miña habitación máis forte era el barullo. Alarguei a man tremendo cara o pomo da porta.

- Tranquila Helena….
Sobresaltada dinme a volta, alguén murmurou detrás miña. Un calafrío percorreume as costas.
- Que non, é a miña imaxinación. É unha casa vella e por iso ocórrenseme estas cousas, Non hai nada detrás da porta.
Decidida, abrín a porta de golpe. Entrei cos ollos entreabertos. Pola fiestra filtrábanse uns poucos raios de sol iluminando partes da habitación. O po era dono de todo o que había alí, unha cama vella con dosel, un secreter acarunchado, un armario coas portas desencaixadas, unha ruína. Co susto esquecérame do estraño son de antes, pero unha vez dentro do dormitorio non se escoitaba nada máis que os berros da miña nai ó meu pai polos mobles. Apartei as cortinas e abrín a fiestra, para que entrara o aire fresco, ó asomarme vin unha señora mirando dende o xardín, directamente cara mín. O calafrío volveu e a muller sorriume.

- ¡Vaia habitación máis acolledora!- miña nai entrou a tropel no meu cuarto coas miñas cousas- veña, veña, non te quedes aí parada que hai moito que facer.

- ¿Quen é a señora que esta no xardín? –preguntei algo alarmada.

- ¿Quen?

- Esa … - cando saín á fiestra a señora xa non estaba – Debeu marchar, estaba aí, entre esas roseiras secas, sorriume.

- Debía ser algunha veciña, imos Helena, que a avoa vén nunha hora.

- Si, póñome a limpar agora.

Estrañada púxenme a limpar a fondo os desgraciados mobles. Ó intentar varrer debaixo da cama a vasoira chocou contra unha caixa. Arrastrándome, collín a caixa e saqueina do seu escondedoiro. Estaba pechada cun cadeado, pero estaba tan oxidado que cun golpe rompeu. Dentro, envolta nunha tela negra, había unha máquina de escribir, ó parecer moi antiga. Prendín ó portátil e busquei algo dela.

- Olympia no sei que Robust, modificada especialmente para engadir a tecla “SS” para o exército alemán. Xenial, teño entre as miñas mans a máquina de escribir da bisavoa. Entón este era o seu cuarto. Isto mellora por intres.

- ¡Helena! ¡a avoa está aquí! ¡Baixa agora mesmo!

- ¡Xa vou! – deixei a caixa aberta no chan y sacudíndome as mans baixei as escaleiras.

A avoa Carmen estaba sentada nunha das grandes butacas da entrada mentres contaba canto tempo facía que no pisaba esa casa.

- Miña nai dicía sempre que ela non abandonaría xamais esta casa, pero tivemos que marchar xa que non había traballo aquí. Ela enfermou pouco despois e Deus levouna. Aínda lembro mirala na habitación maldicindo esa máquina de escribir. – ó verme sorriu, sobresaltada lembroume á muller do xardín- Heleniña, cariño, que guapa estás, aínda que o po estea comodamente na túa cariña – fíxome un ademán para que me sentara ó seu carón . – Túa nai díxome que o teu cuarto é o do fondo.

- Si, falando desa máquina, atopeina, estaba debaixo da cama.

A avoa chiscoume un ollo.

- ¡Mira ti onde estaba! Miña nai pasou anos preguntándose onde a metera, porque ela xuraba que a levara... – dixo eufórica. Non entendía moi ben o seu estado de ánimo nese tema.

Tomamos uns refrescos e a avoa acompañoume á habitación.

- Helena, agarda, que o meu corpo non me responde como noutrora. – agarreina polo brazo e subimos os chanzos. – e ben, ¿Miráchela xa?

- ¿O que avoa?

- A túa bisavoa por suposto, a última vez que vin estaba entre as roseiras, esas que podes mirar dende o teu dormitorio. – soltoume mentres me miraba por enriba das lentes – Non te asustes, non che vai facer mal ningún, só quere coñecerte. Quere que quedes coa Olympia, a máquina de escribir, e que ti podas escribir nela cousas bonitas e alegres, non como ela tivo que facer. É o que máis a martirizaba, miña pobre.

- Avoa, ¿Como sabes que eu...? ¿como é posible? – xa estábamos no meu cuarto, a máquina de escribir xa non estaba no chan, senón enriba do secreter, lista para ser utilizada. Achegueime para vela mellor e descubrín papel nela. “ Este é o meu legado para ti xunto co meu nome. Dálle mellor uso do que eu lle din. Helenna.”

- Pero...- fun cara a fiestra e alí estaba ela, entre as roseiras, sorríndome.


Aquí os dejo mi relato corto que participó en el concurso da Cidade da Cultura de Santiago,es un poco cutre ya, pero bueno..xD está en gallego si lo queréis en castellano sin problema ;)

miércoles, 2 de noviembre de 2011

Series II. Merlín, BBC

Hoy voy a hablar de Merlín, la serie de BBC que como podéis adivinar trata sobre el mago más famoso de todos los tiempos (los siento Harry Potter xD).
Debéis pensar, otra serie mala sobre Arturo y el mago, pues no. La serie comienza con Merlín ( Colin Morgan), joven de unos 20 años más o menos, llegando a Camelot, quedando bajo la protección de Gaius (Richard Wilson), el médico de la corte.

Consta de 3 temporadas terminadas, y una cuarta que se está emitiendo en el Reino Unido, no sigue linealmente la leyenda artúrica, hay cambios sustanciales que le dan algo de vida a la serie, sino ya estaríamos aburridos de tanta versión igual. Uno de esos "cambios" es el personaje de Ginebra, Gwinevere o Gwen en la serie, es la sirvienta de Morgana y no la doncella de casa noble del mito.
Cabe destacar a la actriz que encarna a Morgana ( Katie McGrath) por lo camaleónico de su personaje, el cual hace a las mil maravillas, mi favorita junto con Merlín.

Amor, sí hay, no como esperamos pero hay.
Magia, pues sí, de esto hay bastante, aunque a escondidas ;)
Lucha, ¿Que sería de Arturo (Bradley James) sin luchar?
Diversión, amaréis las secuencias de Arturo y Merlín

lunes, 26 de septiembre de 2011

Series I. Fringe

Fringe (conocida como Fringe: Al límite en España; títulos alternativos: Fringe: La Gran Conspiración y Ciencia al límite) es una serie de televisión de ciencia ficción co-creada por J.J. Abrams, Alex Kurtzman y Roberto Orci. La serie se estrenó el 9 de septiembre de 2008 en Fox en los Estados Unidos, el 28 de diciembre en España en Canal+.

La serie trata de un científico investigador llamado Walter Bishop (descrito como un "Frankenstein mezclado con Albert Einstein" y que esta representado por John Noble), su hijo Peter Bishop (Joshua Jackson), y una agente del FBI, Olivia Dunham (Anna Torv) quien los vuelve a reunir después de 17 años separados.

La serie comienza con un extraño accidente de avión, en el cual la agente del FBI Olivia Dunham solicitará la ayuda del científico Walter Bishop, que lleva encerrado en una institución psiquiátrica durante 17 años. La única forma de salir es que un pariente cercano lo ordene y éste será su hijo Peter, que no tiene ningún tipo de relación con su padre. Juntos empezarán a investigar una serie de sucesos extraños que se dan alrededor del mundo conocidos como El patrón.


Mi opinión: Sí, lo de arriba es un corta y pega de la Wikipedia, vale, pero si os cuento la serie con mis palabras no sabréis si es mi opinión o es así, así que me salto ese escalón y así sabréis más o menos algo.

Bien pues sobre Fringe ya había escrito, al haber rumores de cancelación de la serie, (aquí el post http://mislibritosyyo.blogspot.com/2010/11/fringe.html ) no tengo mucho más que decir, hay detractores y amantes de esta serie, yo me encuentro entre los amantes. Los personajes evolucionan de mil maneras, cosas que podías prever no suceden tal y como habías pensado, para mí es genial, aunque haya cosas que se vayan de madre (Spolier 3ª temporada: Cuando Bell está en el cuerpo de Olivia) pero es la ciencia límite, todo puede pasar.


viernes, 23 de septiembre de 2011

Cosillas

Hola! siento tener esto abandonado, entre unas cosas y otras no leo mucho y por ello no escribo. Pero viendo como va evolucionando mi vida me doy cuenta que ahora veo muchas series, las cuales algunas llegan a enamorarme tanto como lo hizo en su día La historia interminable, (aunque exagero un poquito), así que para amenizar un poquito esto, voy a hablaros de mis series preferidas y de las que no lo son tanto. Hablaré desde mi punto de vista, el cual puede ser y será diferente al resto de seres humanos de este planeta y de los poco que me leéis ;)
Empezaré con Fringe, serie emitida por la Fox y aquí por Canal+ ya que hoy empieza la cuarta temporada , cosa que esperaba como demasiadas ansias, y así animaros a verla, ya que quieren hacernos pensar que somos cuatro pelagatos los que la seguimos fielmente. Seguré con Merlín emitida por la BBC, Glee por Fox, y unas cuantas más ;D

Nos vemos!

jueves, 1 de septiembre de 2011

Harta

Harta de que me ninguneen y que digan que no doy un palo al agua.
Harta de que crean que sigo siendo la misma que hace años, que pasaba de todo.
Harta de que tú digas que mi trabajo no vale nada comprandolo con los demás.
Harta de que cuando ayudo no lo tomes en cuenta.
Eso nunca cuenta, ¿para qué va a contar?
Harta de que mis esfuerzos no sirvan de nada para cambiar lo que piensan todos de mí.
Y ahora pienso, ¿para que me voy a esforzar si no lo ven?
¿Si no lo consideran apropiado? ¿ porque voy a hacer algo por mi propio pie si no le dan importancia?

No voy a negar ni hoy ni nunca que pasé mucho tiempo siendo una vaga, orgullosa y maleducada, pero cuando haces un cambio bastante evidente de como eras a como eres ahora, son ciegos y sordos.

¿como será mi vida cuando realmente no haga nada en absoluto?